ഉടലുകാഞ്ഞ മരം....

‘ഈ മനോഹരതീരത്ത് തരുമോ’

കാറ്റാവണം മൂളിയത്. 

മനസ്സാണ് കേട്ടത്.. 

തൊട്ടതൊരു മരമാണ് 

ഉടലുകാഞ്ഞ മരം....

തല വെട്ടിയാണ്  

ആകാശമോഹങ്ങളെയൊതുക്കിയത്. 

ഒരിക്കല്‍

ചെമ്പക മരത്തിന്‍റെ ചുമലിലായിരുന്നു ഇടത്തെച്ചില്ല  

വലത്തെച്ചില്ലയില്‍ ഒരുമുല്ലവള്ളി  

പിണഞ്ഞുകിടന്നിരുന്നു.... 

കാറ്റു മടിയിലിരുത്തിയതിന്‍റെയും  

മഴ താളം കൊട്ടിയുറക്കിയതിന്‍റെയും 

തഴമ്പുകള്‍ക്കുമീതെ 

കമ്പികള്‍ വരിഞ്ഞുമുറുകിയത് 

ഗതിനിര്‍ണ്ണയനത്തിന്. 

വേരുകള്‍ ആഴ്ന്നിറങ്ങാതിരിക്കാനാവണം പറിച്ചുനട്ടത്. 

തമ്മില്‍ പിണയാതിരിക്കാനാവണം 

ചൂളയുടെ ചൂടുറങ്ങുന്ന ചട്ടിയിലേക്കിറക്കിവെച്ചത്. 

കഥ കഴിഞ്ഞെന്നു 

മരം ബുദ്ധനെപ്പോലെ   

നിഷ്ക്കളങ്കമായി ചിരിക്കുമ്പോള്‍ 

ചട്ടിയില്‍ തിങ്ങിയമര്‍ന്ന വേരുകള്‍  

അടര്‍ത്താനാവാതെ 

കനം വെക്കുന്നു....

ഒടുക്കം

ചില്ലകള്‍ വെട്ടിയൊതുക്കി  

നഗരം വെയിലുകാച്ചുന്ന 

ഇത്തിരി മണ്ണിലേക്ക്  

അതിസൂക്ഷ്മം

പടര്‍ത്തിയൊരുക്കിയ ഒരു മരം

പട പടാന്നു മിടിക്കുന്ന

അതിന്‍റെ ഹൃദയത്തിലേക്ക്

ആരും കാണാതെ

ആകാശം നോക്കി നീണ്ട

ഒരു കുഞ്ഞ് ചില്ലയെ ഒളിപ്പിച്ചുവെക്കുന്നു …….