ഇത് യമുന. നിത്യേനയെന്നോണം നമ്മള് ഒഴിച്ചുകൊടുക്കുന്ന വിഷം ഒരു പരാതിയുമില്ലാതെ ഏറ്റുവാങ്ങി നുരഞ്ഞു പതഞ്ഞു നമ്മുടെ രാജ്യതലസ്ഥാനത്ത് നീണ്ടു നിവര്ന്ന് കിടന്ന് എല്ലാവരാലും അവഗണിക്കപ്പെട്ട് അന്ത്യശ്വാസം വലിക്കുന്ന, ഇന്നും ഒരുപാട് കഥകളിലൂടെ കവിതകളിലൂടെ പാട്ടുകളിലൂടെ നമ്മെ ആനന്ദിപ്പിയ്ക്കുന്ന ഒരു പാവം നദി.
പ്രാകൃതമായ രീതിയില് ഇന്നു നമ്മള് അമ്മയായ പ്രകൃതിയെ കയ്യേറ്റം ചെയ്യുന്നു. കാടുകള് വെട്ടിത്തെളിച്ചും മണലൂറ്റിയും മണ്ണുവാരിയും ഒരു തിരിച്ചുവെയ്ക്കലിന് വകയില്ലാത്തവിധം നമ്മള് ഭൂമിയെ കൊള്ളയടിക്കുന്നു. മഴയുടെ നാടായിരുന്ന കേരളത്തിലിപ്പോള് മഴ എന്നെങ്കിലുമൊരിക്കല് വരുന്ന വിരുന്ന്കാരിയാണ് . നമ്മുടേതെന്ന് നമ്മള് അഹങ്കരിച്ചിരുന്ന തിരുവാതിര ഞാറ്റുവേല എന്നോ പടിയിറങ്ങിപ്പോയി. എന്റെകുട്ടിക്കാലത്ത് ഞാന് കണ്ടിരുന്ന ഭാരതപ്പുഴയും ഇന്ന് എന്റെ കുട്ടികള് കാണുന്ന ഭാരതപ്പുഴയും തമ്മിലുള്ള അന്തരം കാണുമ്പോള് അവരുടെ കുട്ടികള്ക്കൊ പേരക്കുട്ടികള്ക്കൊ സാങ്കല്പിക നദിയായ സരസ്വതിയെപ്പോലെ ഇവിടെയൊരു നദിയുണ്ടായിരുന്നു എന്നു കാട്ടിക്കൊടുക്കേണ്ടിവരും. അന്നീ ബാക്കിയായ മണല്ത്തരികള്പോലുമുണ്ടാവി
ഇത്രയും എന്നെക്കൊണ്ടെഴുതിച്ചത് യമുനയാണ് .
മഞ്ഞുമൂടിയ യൂറോപ്യന്നദികളെ അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്ന ഈ ധവളത
മെര്ക്കുറിയും അമോണിയയും അളവിലും ഒരുപാട് മടങ്ങ് കൂടിയതിനാല് ഇതില് നിന്നു പിടിച്ച മത്സ്യങ്ങള് ആഹാരമാക്കാന് എല്ലാവര്ക്കും ഭയമാണ്. ഇവിടെയെനിക്ക് ഗൂഗ്ള് തപ്പി കണക്കുകള് എടുത്തുനിരത്തി പൊടിപ്പും തൊങ്ങലും ചേര്ക്കാം. ഇല്ല...... ഇത് രണ്ടു കണ്ണുകള് പറഞ്ഞുകേട്ട കഥ മനസ്സ് നിങ്ങളുടെ മുന്നിലെത്തിച്ചതു മാത്രമാണ്. ഞാന് ബാല്ക്കണിയില് എന്നും നിറച്ചുവെക്കുന്ന ഇത്തിരിവെള്ളം തീര്ന്നാല് അക്ഷമയോടെ കാത്തിരിക്കുന്ന പ്രാവുകള് , അതില് തുടിച്ചുകുളിക്കുന്ന മൈനകള് , മുങ്ങിനിവരുമ്പോള് ഉറക്കെ പാട്ടുപാടി സന്തോഷമറിയിക്കുന്ന ബുള്ബുള് ഇവരെല്ലാം നമുക്ക് നല്കുന്ന സന്ദേശം വലുതാണ്. പുറത്തു പരന്നു കിടക്കുന്ന വെള്ളമത്രയും ഉപയോഗ്യശൂന്യം ആണ് എന്നതുതന്നെ. വരുംതലമുറയുടെ ഭാവി ഭദ്രമാക്കാനെന്ന് നമ്മള് പണമുണ്ടാകാന് നെട്ടോട്ടമോടുമ്പോള് അവര്ക്കാക്കായി കരുതിവെക്കുന്നത് ഇതൊക്കെയാണെന്ന് ഓര്ത്താല് , അതുകൊണ്ട് നമ്മുടെ പ്രകൃതിയോടുള്ള സമീപനത്തില് ഏതെങ്കിലും വിധത്തില് ചെറുതായെങ്കിലുംഒരു മാറ്റം വന്നാല് അത്രയെങ്കിലുമായല്ലോ.