രാത്രികീഴടക്കല്‍...

രാത്രികീഴടക്കല്‍...

"ഇതിന്നുള്ള മോട്ടിവേഷന്‍ എന്താണ്...."

നവഭാരത്തിന്‍റെ റിപ്പോര്‍ടമാര്‍ മുന്നില്‍നിന്ന് ചോദിക്കുമ്പോള്‍ പെട്ടന്നു വായില്‍ വന്നത് "സ്ത്രീകള്ക്ക് രാത്രികളില്‍ ഭയമില്ലാതെ യാത്രചെയ്യാന്‍ സാധിക്കണം” എന്നായിരുന്നു. അപ്പോഴാണവര്‍ ചോദിച്ചതു... ”എന്തെങ്കിലും ഒരു ദുരനുഭവം?”

വൈകുന്നേരം ആറരയ്ക്ക് ഗുഡ്ഗാവിലെ വീട്ടില്‍നിന്നിറങ്ങി മെട്രോ പിടിച്ച് പട്ടേല്‍ ചൌക്കിലിറങ്ങി ഓട്ടോപിടിച്ച് സൂഫി ഫെസ്റ്റിവല്‍ നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന കമാനിയിലെത്തി പ്രോഗ്രാം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അവിടിരുന്ന് ഒറ്റയ്ക്ക് ഒരു കാപ്പിയുംകുടിച്ച് താഴെയിറങ്ങി കോപ്പര്‍നിക്കസിലൂടെ തനിയെ ഇരുട്ടില്‍ കുറച്ചുദൂരം നടന്ന്‍ ഓട്ടോപിടിച്ച് രാത്രികീഴടക്കലെന്ന ഓമനപ്പേരില്‍ അവസാനബസ് പിടിക്കാനായി ശിവാജിസ്റ്റേഡിയത്തില്‍ ആരാലും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാതെ തിരക്കിലെ മറ്റൊരു കണികയായി നില്ക്കു മ്പോള്‍ കീഴടക്കാനെനിക്കു രാത്രിയെവിടെ?

തണുപ്പിലെക്കിറങ്ങാന്‍ മടിപിടിച്ച എന്നെ ഇതില്‍ എന്തായാലും പങ്കെടുക്കണമെന്ന് പറഞ്ഞ് മെട്രോസ്റ്റേഷനില്‍ കൊണ്ടുവിടാനും രാത്രി പതിനൊന്നരക്ക് തിരിച്ചു വിളിക്കാനും പങ്കെടുത്തത് നന്നായെന്ന് സന്തോഷം പറയാനും സ്വന്തമെന്നു വിചാരിക്കുന്നവര്‍ കൂടെയുണ്ടാവുമ്പോള്‍ എനിക്കു ലംഘിക്കാന്‍ നിരോധനങ്ങളെവിടെ....

പത്തിരുപതുകൊല്ലത്തെ ഡല്‍ഹിജീവിതം മുഴുവന്‍ ഞാന്‍ ചികയുന്നു അനാവശ്യമായ ഒരു നോട്ടത്തിനായി അറപ്പുളവാക്കുന്ന ഒരു വാക്കിനായി ! വല്ലപ്പോഴും വരുന്ന സഭ്യേതരമായ ചില കമന്റുകള്‍ നാട്ടില്‍നിന്നും ഇവിടെയെത്തിജോലിനോക്കുന്ന അപൂര്‍വ്വം ചില മലയാളികളില്‍ നിന്നുമാവുമെന്നതു പൊതുവേ പറയപ്പെടുന്ന വിശ്വാസമാണ്. അതുസത്യമാണെന്നെനിക്കും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്.

ഞാനും മറ്റു സ്ത്രീസുഹൃത്തുക്കളും മുഖത്തോടുമുഖം നോക്കുന്നു. തമ്മില്‍ തമ്മില്‍ പറയുന്നു “നമ്മളിത് ചെയ്യേണ്ടിയിരുന്നത് കേരളത്തിലാണ്.”

“ഇത്രയും വിദ്യാസമ്പന്നമായ എല്ലാത്തിലും മുന്‍പന്തിയില്‍ നില്‍ക്കുന്ന കേരളത്തിലോ!” റിപ്പോര്‍ട്ടര്‍ക്ക് അത്ഭുതം.

അങ്ങിനെനോക്കുമ്പോള്‍ ആറുമണിക്കുശേഷം സ്ത്രീകള്ക്ക് പുറത്തിറങ്ങിനടക്കാന്‍ അലിഖിത നിരോധനാജ്ഞയുള്ള, നാട്ടില്‍ പൂങ്കുന്നത്തുനിന്നും സന്ധ്യക്ക് വടക്കേസ്റ്റാന്‍റിലൂടെ നടന്ന് വടക്കേച്ചിറയില്‍ കുറച്ചുനേരം കാറ്റുകൊണ്ട് അക്കാദമിയിലെ പുസ്തകപ്രദര്‍ശനത്തില്‍ നിന്നും പുസ്തകങ്ങള്‍ വാങ്ങി ഇന്ത്യാഗേറ്റില്‍നിന്നും മസാലദോശകഴിച്ച് ഞങ്ങള്‍ രണ്ടുപെണ്ണുങ്ങള്‍ നടന്നുതന്നെ അഹിതമായ ഒരു നോട്ടംപോലുമേല്‍ക്കാതെ ഒന്‍പതുമണിക്ക് വീട്ടില്‍ തിരിച്ചെത്തുമ്പോള്‍ വലിയ ത്രില്ലൊന്നും തോന്നാഞ്ഞതെന്തെ?

പക്ഷേ ഇന്നും പകലാണെങ്കില്‍പോലും എന്റെ വീട്ടില്‍നിന്നും മറ്റൊരു ബന്ധുവീട്ടിലേക്കുള്ളയാത്ര എത്തിയ ഉടനെ സുഖമായെത്തി എന്നു വിളിച്ചുപറഞ്ഞവസാനിപ്പിച്ചില്ലെങ്കില്‍ വഴക്കു കിട്ടുമെന്നത് ഉറപ്പാണ്. രാത്രിയില്‍ ഒറ്റക്കുള്ള യാത്ര ചിന്തിക്കുന്നതുപോലും പാപം. കാരണം വഴിയിലെന്തൊക്കെയോ ചീത്ത സംഭവിക്കാനായി തക്കം പാര്‍ത്തിരിക്കുന്നുണ്ട് എന്നത് കേരളത്തില്‍ എല്ലാവരും എപ്പോഴും മനസ്സില്‍ കൂടെ കൊണ്ടുനടക്കുന്ന ഭയമാണ്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ കേരളത്തില്‍ യാത്രചെയ്യുമമ്പോള്‍ ഡല്‍ഹിയിലുള്ളതിനെക്കാള്‍ എത്രയോ കൂടുതല്‍ കരുതല്‍ വേണമെന്ന് തോന്നാറുണ്ട്. പുറം നാടുകളില്‍ വളര്‍ന്ന് ഞങ്ങളുടെ പെണ്‍കുട്ടികള്‍ കേരളത്തിലേക്കുള്ള യാത്രകള്‍ ഇഷ്ടപ്പെടാത്തതും അതുകൊണ്ടാവണം.

മെരുക്കിയെടുത്തു വിശ്വസ്തനാക്കിയ ഒരു മൃഗം അവിചാരിതമായ ചില അവസ്ഥാവിശേഷങ്ങളില്‍ അറിയാതുണരുന്ന മൃഗതൃഷ്ണകളാല്‍ സടകുടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റു ഇരയെക്കാത്ത് എവിടെയൊക്കെയോ തക്കംപാര്‍ത്തിരിക്കുന്നു. വേട്ടക്കാരന്‍ സ്ത്രീയോ പുരുഷനോ ആവാം ....ഇരയും. മൃഗത്തെ നമ്മള്‍ തച്ചുകൊല്ലുമ്പോള്‍ മൃഗതുല്യനാവുന്ന മനുഷ്യന്‍ പലവിധേനയും കുറുക്കുവഴികളിലൂടെ രക്ഷപ്പെടുന്നു എന്നതാണ് പ്രശ്നത്തെ അപരിഹാര്യമാക്കുന്നത്.

ബസ്സില്‍ തൊട്ടടുത്തിരുന്ന പരിചയമില്ലാത്ത പുരുഷനോട് അവസാന സ്റ്റോപ്പായ ഹോസ്ഖാസില്‍ മെട്രോസ്റ്റേഷന്‍ എത്രയടുത്താണെന്ന് ചോദിക്കാനോ ഗുഡുഗാവിലെത്തണമെന്ന ഭയം പങ്കുവെക്കാനോ ഒരു ആശങ്കയുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. പത്തരക്ക് ഹോസ്ഖാസിലിറങ്ങി മെട്രോസ്റ്റേഷനിലേക്ക് നടക്കുമ്പോഴും അസ്വാഭാവികമായൊന്നും തോന്നുന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. സ്വയം ഒരു നഗരവും ചീത്തയാവുന്നില്ല...... ചീത്തയാവുന്നത് നിയമം നടപ്പിലാക്കേണ്ടവര്‍ അത് ചെയ്യാതെ വരുമ്പോഴാണ്.

പക്ഷേ ഇന്നലെ ജനസംസ്കൃതിയും ജനനാട്യമഞ്ചുമൊക്കെചേര്‍ന്നു വളരെ സദുദ്ദേശത്തോടെ ഒരുക്കിയ ഈ സംരഭത്തില്‍ സ്ത്രീകളുടെതായ ഒരു മുന്നിട്ടിറങ്ങല്‍ വളരെ കുറവായിരുന്നു എന്ന്‍ എനിക്കു തോന്നുന്നു. കവിതചൊല്ലാനും പാട്ടുപാടാനും പുരുഷന്മാര്‍ കാട്ടിയ ഉത്സാഹത്തിന് ഒപ്പം നില്‍ക്കാനെങ്കിലും സ്ത്രീകള്ക്ക് കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നോ...?